برگشتن به خانه

۲۰ روز است که طوفان حوادث مرا برده‌است.

خیزش مردم و ناگزیربودنش و مبهم‌بودنش و خونبار بودنش برای من هم حس و حال عجیبی آورده‌است.

هم خوشحالی و امید مبهمی دارم هم وحشت و نگرانی آشکاری. هم می‌دانم که هیچ یک از طرفین کوتاه‌بیا نیستند هم از بی‌شمار هزینه که از همه چیز می‌دهیم می‌ترسم. و از این که به کجا خواهیم رفت چه پیروز شویم چه سرکوب.

سوگ باباعلی هم سنگین‌تر و مخوف‌تر از چیزیه که انتظارش را داشتم. یک جور غلیظ و قیرمانندی چسبیده به همه‌ی روحم و نمی‌دانم چطور می‌توانم از آن کنده شوم.

باورهایم در مورد این محبت مخفی زندگی عوض نشده ولی فکر نمی‌کردم جای خالی بابا این همه لاعلاج و وقیح باشد.

رخت سیاه و مراسم های مزخرف و دوری از خانه و ننوشتن هم حسابی ضعیف و آسیب‌پذیرم کرده‌است.

از امشب به لطف خدا برمی‌گردم به هر روز نوشتن. مگر وسط این روزگار چسبنده و سیاه دستی به دست خودم برسانم و بلند شوم.