کش‌کش جارو

غروب نزدیک است و در حالی که دلم در تاریکی غوطه‌ور است به حیاط می‌روم و تصمیم می‌گیرم کاری را بکنم که مطمئنم درست است. حیاط را کمی مرتب می‌کنم شلنگ را برمی‌دارم و کمی گلابپاش می‌کنم بعد جارو را برمی‌دارم و کلش کلش می‌افتم به جان حیاط؛ به شدت به کسی ز غوغای جهان فارغ نیاز دارم و از اینرو شاهین گوش می‌دهم نمی‌دانم با همه‌ی تنفرم از تکرار چرا از دعوتش به نوشتن و پیاده‌روی، خسته یا عصبانی نمی‌شوم شاید چون به شدت به این دو نیاز دارم.

از خودم می‌پرسم: چیا دوست داری؟

مودب و با لبخند و غم توأمان جواب می‌دهد: به حرف‌زدن بدون هراس به فریاد به جیغ به شادی جمعی به غم تک‌موضوع مشخص و به خیلی چیزهای ناملموس دیگر.

صدایی از ته پسکوچه‌ی متروک خیالم سر می‌رسد که: خفه شو! مثل آدم بنال ببینم دقیقا چی میخوای؟

تند تند جارو می‌کشم و کم‌کم حسهایم غلیظتر و عریانتر رو می‌آیند!

دلم می‌خواد افسار پاره کنم و بدوم وسط شهر؛‌ هرچه ویروس و کوفت و مرض هست بزنم بر بدن؛

دلم می‌خواد بدون نگرانی از هر قضاوتی زرد و تاریخدار و مزخرف بنویسم؛

دلم می‌خواد لباس سرخ بپوشم برم توی خیابون در حد مرگ برقصم؛

دلم می‌خواد یه سمبوسه‌ی تند سرخ‌شده بخورم و یه مشت بادوم‌زمینی برشته‌ی شور و یه نوشابه‌ی تگری!

دلم می‌خواد با صدای بلند ناشکری کنم و به خدا و خاله‌خانباجیای پشت سرش و قداره‌کشهای جلوش فوش بدم؛‌

دلم می‌خواد بی ترس از جذب انرژیهای منفی بگم تف تو این زندگی!

دلم می‌خواد بی‌زنجیر و مست و دیوونه لگد بزنم به ته‌مونده‌ی بساط این دنیای رو به زوال بی‌صاحاب!

به خودم که می‌آیم هوا تاریک و حیاط تمیز شده! روی موهایم خاک نشسته عرق کرده‌ام و کنار صدای پرسشگر نشسته‌ام لب مهتابی به هق‌هق و پاهایم را تکان می‌دهم!

دستشو می‌ذاره رو شونه‌مو می‌گه: بازم بگو! قربونت برم دیگه چی می‌خوای؟