در قسمت قبلی از نشیمن عمارت فروغ گفتم و صلحش با طبیعت.
ماه‌نشین حیاط کوچک و جمع و جوری است که سهم نشیمن از طبیعت را برایش پیمانه می‌کند. سهم نور و آب و باد و گیاه و چشم‌انداز باغچه را.
ماه‌نشین به لحاظ هندسی مقابل نشیمن نشسته‌است. پنجره‌ی میانی نشیمن حریف هم محور حوض میانی است. در پنجره‌ای دولنگه که رو به سمت جنوب شرق گشوده شده و به کمک دو پنجره کناری نور سمت جنوب شرق را به داخل اتاق می‌خواند.
نور جنوب شرق در ماه‌نشین
در الگوهای سنتی، نور یا سایه‌ی هر سمت به کیفیتی از زندگی منجر می‌شود که با آن سبک زندگی چرخشی متناسب است.
تابستان سمت نسر و سایه‌گیر، زمستان سهم نور مستقیم، تند و عصرگاهی جنوب غرب و همچنین نور خاص جنوب شرق.
اما در الگوی یک بدنه‌ی ساختمان‌های امروزی سمتی از آفتاب مطلوب است که هوشمندانه‌تر و منعطف‌تر باشد.
نور از سمت جنوب شرق به شکلی می‌تابد که در زمستان تابش نسبتا افقی و نفوذکننده‌ای دارد. در تابستان اما عمودی است و به اتاق نفوذ نمی‌کند.
پنجره‌های نشیمن به کمک آفتاب‌شکن‌های افقی و عمودی تا حدودی خود را و داخل اتاق را از تیغ تند آفتاب مصون می‌دارند.این مراقبت مسئولانه در سیمای نما تبدیل به سبکی موجه از جلوه و زیبایی شده است.
طبق تجربه‌ی قبلی تصمیم گرفتم که هر سه اتاق از نور مطلوب و باشعور این سمت بهره‌مند شوند اما از طریق حیاط ماه‌نشین فقط سهم نشیمن شد.