ساخت اکوبریک امروزه به عنوان یک حرکت محیط زیستی با اما و اگرهای متعددی مواجه است. در این نوشته به شرایط ساخت آن می‌پردازیم.
چرا اکوبریک نسازیم؟
قبلا درباره ماهیت اکوبریک نوشته‌ام. بطری‌های پت که بصورت فشرده از پلاستیک‌های پراکنده در محیط پر می‌شوند تا از حضور مخرب پلاستیک در طبیعت کم کنند.
ساخت اکوبریک در اوایل جنبش پسماند صفر توسط بزرگان این حوزه در کشور ما هم مطرح شد.
اما مدتی بعد به دلایلی از جمله ایجاد کارگاه‌های بازیافت پلاستیک‌های خشک جایگاه خود را از دست داد.
شرایط ساخت اکوبریک نسبتا سالم
به نظر می‌رسد برای ورود مشروط اکوبریک به خانه پسماند صفری‌ها یک اصل مهم سرنوشت آن است. به نظر می‌رسد جنبه کاربردی و مفید دادن به این محصول منجر به نقض غرض می‌شود.
در کاربرد ساختمانی اکوبریک حرف و حدیث فراوان است. علاوه بر این کاربرد داشتن اگر منجر به کاهش عذاب وجدان مصرف پلاستیک شود با اهداف پسماند صفر کاملا ناسازگار است.
تولید متریال پرکاربرد ساختمانی که ارگانی بیرونی برای جمع‌آوری آن بیاید این پدیده را از حالت جبرانی و اضطراری بیرون آورده و بصورت پیش‌فرض در جایگاه یک کار مفید قرارش می‌دهد. شاید اگر ملزم باشیم که در خانه خود نگهش داریم آسیب قضیه کم شود.
چگونگی ساخت اکوبریک نسبتا سالم
جمع‌بندی من از مشاهدات و بررسی‌هایم و همچنین تجربه چهار ساله‌ی سلوک در وادی پسماند صفر مرا به این نتیجه رسانده که بعضی پلاستیک‌ها کماکان سرگردانند.
اگر چه در بازیافت متداولترین اقلام بازیافتی هم هنوز تردیدهایی هست اما چیزهایی مثل انواع برچسبها، نوار چسب، فوم‌ها و یونولیت و متریالهای پرکاربردی مثل دستکش آشپزخانه و ماسک احتمال بازیافت صفر است. این اقلام کماکان راهی گودهای زباله می‌شوند.
من هیچ ایرادی در نگهداری یک بطری پت و جادادن این پلاستیک‌های آواره در آن نمی‌بینم.
چراکه این می‌تواند یک روش نگهداری و فشرده سازی باشد.
ما می‌توانیم این دسته‌بندی چهارگانه را در نظر بگیریم:
- دستکش آشپزخانه
- ماسک و هرچه که از این جنس باشد
- فوم و یونولیت
- برچسبها و نوار چسب
جمع‌بندی من این است مورد چهارم کماکان غیرقابل بازیافت خواهد ماند و با توجه به کوچک بودن می‌تواند در طول زمان طولانی فشرده شود.
اما سه مورد اول اگر در سه پت جداگانه جاداده شوند به نوعی ذخیره شده و می‌توانند منتظر فراهم‌شدن شرایط بازیافت بنشینند.