شطحیاتی در باب عمارت فروغ

آلوده‌ی یکجور حس بی‌پناهی شده‌ام که می‌دانم واهی است اما هست. حس این که دنیا حساب و کتاب چندانی ندارد و مهره‌های لغزنده‌ی داخل گونی یک مرد مست هستیم که این سو و آن سو می‌افتیم و گریزمان نیست.
از اول سال که کلاس نظم شاهین ثبت نام کردم و خیلی هم بدردم نخورد تصمیم گرفتم هر طور شده به احترام و بزرگداشت آن پول نازنین هدرشده یک چیزهایی را در این زندگی بی‌افسار و مست فیکس کنم تا بلکه لحظاتم مال خودم شود.
نتیجه خوب بوده اما هنوز عزیزترین که نوشتن هست جای محکم و بی‌تکان خودش را پیدا نکرده و روزها از پی هم می‌روند.
عزیزترین هنوز بغض‌کرده پشت دریچه و گاهی می‌آید سر شانه‌ام می‌نشیند.
چطور می‌شود همیشه مشتاق و منتظر و دوستدار چیزی بود و بارها به آن پشت کرد؟
خانه‌سازی آدم را فیلسوف می‌کند یا حتی کافر و چه بسا ظالم!
خانه‌سازی سر و گیسها را بر باد می‌دهد و ازدواجها را به لرزه در می‌آورد. البته من واکسنم را در خانه‌سازی اولی سال ۸۶ زدم و مطمئن شدم که باید صبور بود و می‌گذرد. فقط باید مراقب باشم زخمهای سخت نزنم به رابطه و خب نزنم اصلا که چه بهتر.
این است که هر روز با بوسه و امید پا می‌گذارم به زندگی و هر شب با کوهی از خستگی و حیرت ولو می‌شوم در فردا و کابوسهای عجیب می‌بینم.
دیشب خواب دیدم عاجز شده‌ام از هجوم نویزهای آزاردهنده گوشهایم را گرفته‌بودم و داد می‌زدم: سکووووووت!
بعد یک لحظه رفتم به خانه قدیمی کودکی‌ام همان که از ۴ تا ۱۰ سالگی‌ام آنجا گذشت. خانه پهلوی محله‌ی نصرآباد. روی ایوان بی‌سقفش (که خوروجی می‌گفتیمش) ایستاده‌بودم و از مخاطبی نامعلوم پرسیدم: چه جوریه که اینقدر تمیزه؟ صدا گفت: کامل تمیزش کردن وقت رفتن. حتی برگا رو هم تکوندن که نریزه!
به شکل دلپذیری تمیز و خالی و ساکت بود.